Geluk,
weerspiegeld in de schaduw
die ik teken
op de muren van het ovenhuis,
dankbaar dat ik,
zo ver gekomen reeds
nog schrijven kan met vaste hand.

Zo ken ik me,
vergruizeld tot gedachten,
telkenmale ik hier kwam,
bezeten door het land,
de bomen en de luchten,
de woonbaarheid van stilte,
ademloos gevangen,
ingekeerd.

Wetende
wat  een laatste maal kan zijn,
God en spijs vergetend,
immer zoekend naar het woord
dat me verlossen kan
voor een wijl.

Hoe ik heb geleefd
om hier uit te komen
hoe ik werd leeggehaald,
ontworteld keer op keer
om nergens nog te keren
in de holte van de tijd.

Zo,
mijn vriend van vele jaren,
van de winden
in de hoge bomen,
van het grasperk teder als een zomer
om lang lief te hebben:
het namiddaglicht,
de notelaar die luisterde,
een oud boek dat ongeopend bleef,
we waren er
en hoefden niet te spreken.

Toen,
onmachtig meer te zijn
dan het afscheid nemen,
het vele ruisen dat me blijven zal

als ik ver zal zijn.