Hij dacht van vele zaken:
de Leie,
hij dacht het donkere lint,
meanderend.
Hij dacht de beemden groen
tot geel
in het glorieuze licht
en wat Lorca wist*
hierover.

Hij dacht wat kon en niet kon.

Hij dacht
dat het een sarabande was
van Johan Sebastian,
een suite,
in hoog gevooisde violen,
resonanties
in verre bomen, de toren
en de huizen tussenin.

Hij schilderend.

Hij kon het beter laten
te zijn wie hij was,
niet meer verrast te zijn
niet meer gaan varen,
niet meer lijk meerkoeten
onderduiken, onaangemeld
zijn afscheid nemen,
terug en terug.

Hij romantieker
in zijn oude dagen.

Telkens hij hier kwam,
gespannen, omdat het land
omhelzen wilde
en hij er binnen schoof,
niet meer er uit op te staan,
een te laat geschenk
opdat het duren zou.
Wat niet kon vandaag
en morgen niet.

Zo stervend hij, verslagen.

*'La luz es Dios que desciende'.