:oops:

Wat vang ik aan met al deze blogs die ik al geschreven heb, die zich opstapelen, aanvullen, hernemen onder een andere vorm, maar veelal van eenzelfde geaardheid zijn, het merendeel zich situerend in eenzelfde landschap omdat het, het enige landschap is waar ik me goed voel.
In al die tijd dat mijn blog verschijnt haal ik gemiddeld niet meer dan twaalf à vijftien lezers. Ik kan dus niet spreken van een groot succes voor wat ik schrijf, integendeel. Maar dit beperkt aantal is me trouw gebleven zodat ik tevreden ben met wat ik tot hiertoe heb bereikt.
Trouwens, ik schrijf ook voor mezelf, soms verwonder ik me omwille van de vlotheid waarmee mijn woorden komen al gebeurt het ook dat ik lang zoekende ben en wachten moet tot de laatste ogenblikken om in – of is het aan - te loggen en dit zeker zijn invloed heeft op de waarde van het geproduceerde.

Hiermede heb ik nog steeds niet geantwoord op de vraag die ik me stelde, maar Ik zou me ook kunnen afvragen wat ik ga doen met de meer dan dertig dagboeken die ik vulde?
Ik zal de tijd niet meer overhouden – ik zie hoe vrienden, kennissen sneuvelen omheen mij – om al wat ik ooit schreef, eens, te overlopen en er uit te halen wat bewaard moet worden. Het zal dus, én aan de tijd zijn én aan de omstandigheden - amper is er nu het doorkruisen van de luchten door mijn blogs - die beslissen zullen. Ik kan er me enkel bij neerleggen. Iets zal er dan toch, al was het maar een echo, overblijven van wie of wat ik was in de wereld.

Zeggen dat ik in mijn beginfase geïnspireerd ben geweest door de grote José Saramago. Hij hield het een jaar vol tot de dood hem kwam halen. Alhoewel ik nu, vier jaar erna nog altijd zijn naam vernoem en zijn boeken nog altijd te vinden zijn in winkels en bibliotheken, vrees ik dat mijn naam niet eenzelfde lot zal beschoren zijn. Ik moet dus leren mee te leven, om desondanks, mijn arme pogingen verder te zetten, zelfs al zijn er maar twaalf à vijftien lezers die mijn blogs zouden kunnen missen.