Umberto Eco heeft het bij het rechte eind als hij schrijft: genius is twenty percent inspiration and eighty percent perspiration, en dan nog moet er ‘genius’ aanwezig zijn. Maar van zelfde Eco hoort hij ook  graag dat ‘een roman in eerste instantie niets te maken heeft met woorden, een roman schrijven is een kosmische aangelegenheid zoals het kosmisch gebeuren waarover wordt verteld in Genesis’.

Mag hij het woord ‘roman’ vervangen door blog en zeggen dat een opeenvolging van blogs schrijven, een kosmische aangelegenheid is. En dat hij iets meer mens is dan mens onder de mensen als hij schrijft, een boom in een bos bomen, die wat meer licht ontvangt, wat meer regen, wat meer wind, misschien geworteld is in een andere grondlaag en ingevolge al dit, verschillend is wat zijn groei betreft.

Maar de groei van de mens is de groei van de geest die ingebrand, de opdracht heeft meegekregen creatief te zijn. En dit creatief-zijn is het kosmisch element dat hem bezielt, dat woekert in hem als hij – of wie ook in hem – in een staat van schrijven is.
Dit is de reden waarom hij nu zijn dagen vult en vullen blijft met dit tasten naar woorden. Woorden die de resultante zijn van alle daden, alle bevindingen, alle ontmoetingen die hebben ingewerkt op hem en hem gevormd hebben. En, zoals Eliot het dichtte, a lifetime burning in every moment.

Deze ganse massa aan bestaan, heeft als diepere ondergrond al wat was van de geslachten voor hem en deze gaan terug tot voorbij Altamira, tot voorbij Lascaux. Er is een verwevenheid, een interconnectedness die verbaast. De kosmos is een onoverzichtelijk web van gebeurtenissen. Hij kan deze zien in hun globaliteit en zeggen dat alles in alles is. Hij kan deze zien gecentreerd op de mens en zeggen dat hij geprangd zit in de mazen van dit web van gebeurtenissen en dat de draden ervan, gesponnen zijn dwars doorheen elke atoom van zijn lichaam, doorheen elke splinter van zijn geest, geladen met een wondere energie, een krachtenbron die niet alleen samenbundelt maar ook voedt en inspireert.
We zijn hier op aarde om hierover te getuigen als geïntegreerde deelnemer en dus ook als verantwoordelijke.

Hij kan of wil niet meer ontkennen dat hij hierbij intens betrokken is. De bewustwording van zijn materiële betrokkenheid is een feit, de bewustwording van zijn spirituele betrokkenheid is het nieuwe paradigma dat zich aftekent aan de horizon. Het is tezelfdertijd een uitpuren van het geweten, de enige getuige van onze intiemste gedachten. Ook dit “uitpuren” is aan gang, traag weliswaar, te traag opdat het zou opvallen, maar gestadig. Dit ook is deel van ons in-wording-zijn.