De  bloesem van de meidoorn xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

brandde zijn geuren in je aderen

en kleurde donker je bloed,

getaand door de jaren,

in gevechten verwikkeld met woord

en beeld, gelaarsd om sterk te staan

een boom in de laatste vlakte,

op avonden, om nog lang te leven.

Je hoopte van vele dingen

dat ze blijven zouden, opgesmukt

door ouderdom, aantrekkelijk

om aan te raken of te betrekken

bij het ene of het andere,

maar slaagde er niet in,

uiteindelijk bleek het de verwondering

te zijn, een opening om te overwinteren.

Maar je geschrift te dik van lijn,

onleesbaar voor zij die je volgen willen

in de haarspeldbochten van de geest,

glinstermonumenten te weinig

doorgekomen, de wereld vreemd

gehaakt en neergezet in hoge

bladerloze bomen

alsof het lucht maar was.

Je hoopte van vele dingen

het vervolg te zijn om uit te klaren

wat geborgen blijven moet,

je waart niet wijs, je waart niet

onovertreffelijk, niet onredelijk

van toon of aanslag,

van inzet of geraffineerdheid,

je waart te zijn wat geraadzaam is.

Om stil te staan, te overdenken

wat nog nimmer werd gezegd

alsof ontspoord je tegemoet gekomen.