Nu alles gezegd is, is het niet door mij het is door de velen die me zijn voorafgegaan, waarover schrijf ik nog opdat ik zou overkomen als origineel, vernieuwend, als iemand die je lezen wilt?

Ik weet het niet altijd, ik hoop telkens op de eerste zin die me bij het opstaan zou overvallen en me te woord te staan, om, eens neergezeten, de pen in de hand te nemen en er uit te halen wat er uit te halen is. Terwijl tal van andere beelden opduiken en ik belegerd wordt door boeken en beelden die niet zo vlug wijken willen.

Zo denk ik plots aan de beelden die mijn oudste dochter, Patricia, me onlangs – maar wat is onlangs – per mail toestuurde, een groot aantal knap genomen foto’s van Alpenflora die ze genomen had tijdens haar verblijf in Grimentz, de plaats waar ze een groot deel van haar jeugd en ouder worden heeft doorgebracht. Bloemen en planten die meer zijn dan zo maar plant en bloem, die herinnering zijn aan plaatsen waar ik was, meer met geest dan met lichaam en bij het zien ervan ik terug ben, op de plaats waar ze wellicht genomen zijn, die bergtuin (van de familie) aan de voet van de Moiry-gletsjer.

In gedachten rijd ik er heen met de wagen, vertrekkende van uit het dorp naar de hoger gelegen Moiry-barrage, doorheen de tunnel om aan te komen bij het meer en verder langsheen het uitgestrekte meer tot het einde ervan, om daar de wagen te laten en links van de weg, de alp op te gaan en aan te komen in een rotsenveld van gras en een ongelooflijke rijke variatie van bloemen. Een plaats om er te vertoeven en er te gaan van bloem tot bloem zoals Patricia heeft gedaan, de camera in aanslag.

Het is een plaats die me heilig is, toegankelijk en herkenbaar met zicht op de ijsvlakte van de Moiry-gletsjer met links op de achtergrond, amper zichtbaar op sneeuwhoogte, ‘la cabane de Moiry’ – een donkere stip – en naar rechts toe, de besneeuwde noorderwand van Les Pointes de Mourty.

Je kent de bergen er omheen, je beklom ze ‘en cordée’ met je vrienden uit de Valais, niet een maar meerdere malen. Je waart er zoals Ouspensky je leerde hoe je op een plaats aanwezig moet zijn om je te herinneren, namelijk weten dat jij het bent die klimt en niet die machine die soms je lichaam is.

Lang geleden leerde iemand-met-een-blog me hoe een foto in te lassen in mijn blog. Ik probeerde het enkele malen, maar zonder resultaat. Ooit zal ik er in slagen. Vandaag is het te laat opdat ik een nieuwe poging zou doen, de moeheid zit me om het hart.