Het hiernavolgend gedicht vond ik terug in een oud boek. Ik schreef het naar aanleiding van de voorstelling van het jaarverslag 1987 van de Nationale Bank van België aan het kaderpersoneel van de Bank. Ik wil het langs deze weg een nieuwe adem geven.


xml:namespace prefix = "o" />

Dit is, geboren uit de geest van enkelen en de cijfers

van zovelen, gedacht, geschreven en opnieuw bekeken
het jaarverslag dat van de Bank der Banken is.

Dat sommigen zullen nemen en God vergeve  hen

lijk croissant of koekebrood bij het ontbijt al en anderen

in de valavond met in hun glas een dronk whisky

van Glenfarclas of een oude klare van Felliers.

En nog anderen helemaal niet, omdat het geschreven is
in mysterieuze termen over hoe onze financiën staan

en over desintermediatiebewegingen in het domein

van de economie.

Toch ligt dit boek op tafel en in onze bibliotheken

als een Steinmann in de mist die in dit land hier

hangen blijft, een baken ook van hoop dat alles

zich voltrekken zal zoals berekend werd en aangeprezen
door onze boude ‘Demiurgen’ om, zoals iemand

als Saint-John Perse het zegt: ‘d’éventer l’usure

et la sécheresse au coeur des hommes investis.’

Of, hebben we Eliot gelezen die schrijven durft:

‘they all go in the dark’ en dan noemt hij ze:

‘The merchant bankers…the statemen and the rulers,
distinguished civil servants… the Stock Exchange Gazette’

En er zijn er meer die hij het waagt te noemen,
alleen Mevrouwen, Mijne Heren, helemaal niets over dit verslag
én omdat hij het niet kende én omdat ‘it goes in the light’.

Vandaag weten we met Johannes en in het Engels,

in de versie van  King James, dat ‘ the light shineth

in darkness and the darkness comprehended it not’.