xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
 

Hij schreef in het begin van het jaar in zijn dagboek dat hij ondertussen heeft achtergelaten:

Ik tracht  een brug te slaan tussen alle elementen die ik bezit, maar mijn gegevens zijn ver van toereikend. Een zaak is zeker, het ontstaan van de gotiek is het begin van een totaal nieuwe wereld, gedragen door het geloof niet zo zeer in een antropomorfe God maar in een God, die het symbool was van de krachten in de natuur, aanwezig in de hemel boven hen en in de aardse golven onder hen.

De bouwers van de gotische kathedralen, dragers van een eeuwenoude traditie die teruggreep tot de geest van Imhotep in zijn Sakkarah, waren hier van bewust en hun doel was deze krachten op te vangen, in en met hun bouwwerk en deze krachten via hun constructie over te brengen op de mens, verloren en opgelost in het dagelijkse van het bestaan. Hun doel was de mens ervan te overtuigen dat er in het kleine leven van elke dag, waarden lagen die hij voorheen niet had vermoed, waarden die hem binnen voerden in de wereld van de transcendentie die de wereld was van de geest in hen.

IK weet dat Ouspensky nodig was, dat Fulcanelli, dat Bernardus nodig was, dat hij binnen moest gaan in de collegiale van Saint-Quentin opdat hij begrijpen zou dat de geest van de gotiek in de eerste plaats verheffing betekende, opneming van de mens naar een hoger niveau, het niveau van de geest, dat meer diepte gaf aan het geloof dat hem werd voorgehouden. En het is in deze geestelijke omgeving dat ‘Notre Dame’, de Maagd Maria, moeder Gods, is binnengetreden in het westen onder de vorm dan nog van een zwarte maagd, wat zeker een verwijzing moet zijn naar de godin Isis. En zeker is eveneens dat Bernardus er een enorme verering voor had want waren al zijn cisterciënzers abdijen en zelfs alle gotische kathedralen, de eerste althans, niet opgericht ter ere van Notre Dame?

Omdat, en dit is het grote mysterie van de vroege Middeleeuwen, omdat het voor Bernardus duidelijk was dat het grote wonder van de schepping, de bevruchting was van de oermaterie, gesymboliseerd door Notre Dame, Moeder Aarde, met het zaad van God.

En daarom ook, zoals hij reeds schreef en nog herhalen zal : ‘de Heer bezat me in het begin van zijn wegen’, een tekst die cru klinkt misschien, maar dan toch heel duidelijk in deze termen opgenomen werd in het epistel van de mis  e dag van de Onbevlekte Ontvangenis.

Dit alles is misschien onsamenhangend gebracht, gewaagde ideeën van mij als leek die meent dat het labyrint van de bouwmeesters van de gotische kathedralen een esoterische betekenis dragen zou en niet teruggrijpt naar een symbolische pelgrimstocht naar Rome of Compostella of het Heilig Land.

Maar de geest die zich van mij meester maakte toen ik het labyrint ontdekte in de collegiale van Saint-Quentin en de tegels van het labyrint had betreden, was te ongewoon opdat ik niet schrijven zou over dat gevoel van oneindigheid dat me de hoogte induwde, dat me zweven liet, alsof datgene wat immer verborgen was ineens aan de oppervlakte kwam en me toen aanzette erover te schrijven.

De wandeling van de geest die aanving in mijn jeugd verder te zetten, met op de achtergrond de donkere lijn der bossen en de rust van het land waar ik met moeder was, met vader was. Mijn lange tocht over Eliot en Pasternak naar Velikovsky en de Bijbel, over Fulcanelli en Fabre d’Olivet, over Nothomb, Capra en Charon, over Ouspensky en over het labyrinth in Saint-Quentin dat de ontknoping betekende, het betreden van de wereld van de geest. Hopelijk is er nu tijd voor veel meer.

En wat ik nog las, zo maar bij mijn ontbijt, met Ouspensky naast mijn bord :

Les péchés sont ce qui cloue l’homme sur place, lorsqu’il a décidé d’aller et qu’il est capable d’aller.