|
xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De Leie van de poëet
bekoorde me
omdat ze stilte was, ingetogenheid
en ik precies vandaag gelezen had
dat stilte voedsel was,
verruiming van de geest
tot landschap van lichtend groen
en hoopvol vooruit zien
naar wat nog komen kan
vandaag en morgen,
nu het eerste woord ervan
is elektronisch neergezet
en wezenloos de lucht doorkruist
onhoudbaar
in bestemming.
De Leie van de poëet
inspireerde me om dingen
te verhalen die voor velen
onbelangrijk zijn,
voor anderen een boodschap
dat ze welgekomen zijn
voor een eenzaam hart
verlaten op zijn eiland
midden de woorden van elke dag
om te leven en te verkondigen
wat van de mens hier is
in dit dal van tranen en van lach.
De Leie van de poëet
vandaag was anders opgesmukt,
vloeide dieper in de aarde
onstuimigheid vergeten,
met zilveren rimpelingen van licht,
nu de zon erover ademde
en de maan die komen zal,
ik een gedicht wou schrijven
onder de vlier gedoken
waarvan de aanhef
in mijn handen neergelegd
de stilte was
onhoorbaar opgedoken,
alsof het een sonate was,
ongeschreven nog
van meerkoeten op het water
van ver gekomen
drijvend naar hun eeuwigheid
lijk bootjes van papier
gevuld met dromen.
Toen het middag was.
|
