In het bos de anemoon die bloeit, de geur van het nieuwe leven dat opstijgt uit de aarde en hem innerlijk betovert omdat het geuren zijn uit zijn jeugd. De lente is een gebeuren dat gebonden is aan wat vroeger was en het zijn niet immer aangename momenten die opdagen.Wel is het zo dat hij ook dergelijke momenten zou moeten vermelden. Het kon indien hij zich onomwonden bloot zou geven in deze geschriften; indien hij eveneens elke pijn, elke alledaagsheid, elke zwakheid zou hebben neergeschreven, rauwer nog dan in werkelijkheid omdat al het onzuivere in zijn jeugd en in zijn leven eens neergezet in woorden nog erger zou uitkomen. Als hij dus hals over kop terug binnenvalt in wat zijn jeugd was, wat wil hij hierover kwijt, welk beeld wil hij nalaten over de knaap die nog aanwezig is in hem, over de man, over de rijpere man, de gehuwde man, de vader-man.

Kan hij dan zich zelf voorstellen als beschuldigde en zich tezelfdertijd veroordelen voor wat gebeurde?

Hij weet wel dat elk van ons zo met een zwartboek op zak loopt en het zelden bovenhaalt om het te openen voor anderen, zelfs niet te openen voor zichzelf. Het blijft dus een zwartboek waarvan de bladeren beschreven zijn met een soort onzichtbare inkt die onder een speciale lamp moet gehouden worden opdat men het geschrevene zou kunnen lezen. Mits de nodige moed zou hij dit alles kunnen optekenen in een boek dat hij wegbergen zou in een omslag, verzegeld met rode lak en erop vermelden dat dit boek zijn zwarte punten bevatte, de pijnen aangedaan aan zijn ouders, aan zijn broers, aan anderen, al het verkeerde dat hij gedaan had in zijn leven en dat hij al deze punten had opgetekend om er zich van te bevrijden. En ook, dat dit boek nimmer mocht geopend worden maar meegegeven met zijn lichaam de dag van zijn begrafenis.

Je schrijft dit, nu je staat waar je aangekomen bent, gekneusd en her-opgestaan, in de nabijheid van de dood. Hoe nabij je bent weet je niet, maar waar het in je jeugd een jaar in meer was is het nu een jaar , een maand, een dag in min geworden.

Maar het heeft wel zin, het schrijven is meer dan een akte van berouw, het is een herdenken van wat verkeerd was, het is een pijn terug om wat gebeurde, een verklaring ook maar geen goed praten, geen zoeken naar een verontschuldiging voor wat je deed of niet deed. Het schrijven is meer dan woorden, het is een confrontatie met het gebeuren zelf. Hij ook moet, zoals Bach in zijn Mattheus-Passie, vragen om erbarmen. Maar het zaad is uitgezaaid, opgeschoten, heeft wegen getrokken die anders niet zouden getrokken geweest zijn, die anders niet zouden bewandeld geweest zijn, het is en blijft een onaangenaam gevoel, iets als van een spinnenweb in je gelaat als je ‘s morgens vroeg de boswegel inloopt.