Het is node dat ik Dante verlaat, dat ik vandaag de literatuur verlaat om iets te zeggen over het gevoel dat me overheerst als ik al die gesprekken beluister van de politiekers die elk op hun manier ons wensen, zo zeggen ze toch, in het zicht van de (moeilijke) tijden die ons te wachten staan, uit het slop te helpen waarin we ons thans bevinden.

Wat geen enkele onder hen schijnt te begrijpen is dat we boven onze stand hebben geleefd, dat we al die tijd geleefd hebben op de rug van onze kinderen en kleinkinderen en dat we allen de neiging hebben de ogen te sluiten hiervoor en verder de weg te bewandelen die we dringend zouden moeten verlaten.

Vroeg of laat komen we tot de bevinding – en eerder vroeg dan laat – dat de sociale gemoedelijkheid waarin we genesteld zitten niet meer houdbaar is. Als ik de tabel voor ogen neem die gepubliceerd staat in het laatste jaarverslag van de NBB over hoe de pensioenen en de nodige budgetten hiervoor, gaan evolueren over de komende jaren, dan heb ik het niet moeilijk om te besluiten dat er meer utopie dan reële toekomst in steekt omdat politiekers en vakbonden[1], de openbare schuld - waarvan de gelden op de rug van hun kinderen werden opgesoupeerd onder het mom van het behoud van onze welstand - hebben laten oplopen tot cijfers waarbij we duizelen.

Een vriend maakte me een filmpje over waarin een Chinese professor economie, zijn allesbehalve lovende visie geeft over Europa dat sedert jaren ver boven zijn stand leeft en er een niveau van welzijn op na houdt op kosten van de komende generaties, die deze lasten nooit zullen kunnen terugbetalen, met alle gevolgen van dien.

Met een openbare schuld die een beletsel is voor het nemen van meer dan dringende maatregelen in de richting van, onder meer, het sterk milderen van de lasten op arbeid en op ondernemen, het voorkomen dat de belangrijkste bedrijven zich gaan delokaliseren.

Voor hem, en de Chinese kijkers weten dit nu ook, is Europa aan het dood bloeien, in tegenstelling tot China dat stilaan het economisch en financieel sterkste land aan het worden is.

Ik neem dit niet met een korrel zout.

Als ik eraan denk dat én het IMF én ECB geneigd zijn alles in het werk te stellen om de inflatie, die beneden 1 % lag in 2013, op te voeren tot minimaal 2 % om de economie aan te wakkeren (zijnde een verarming van 2 %), dan denk ik met weemoed aan de Keynes van mijn tijd.

*

We voorspellen niets, maar we hebben niet de minste zekerheid dat de komende generatie politiekers zich niet geroepen zal voelen om een rechtstreekse aanval te doen op de privé-banktegoeden van de burgers, om de openbare schuld tot een aanvaardbaar niveau terug te dringen.

Maar dat is voor later.

Nu is er het gekweel van de politiekers in het zicht van de komende verkiezingen.