Er was In dit oord

of waar ook,

geen gedicht voorhanden

dat op de gevel kon worden neergezet,

geen gissen naar,

geen besluitvorming over God

noch over dood

noch over wat het leven is.

Toch zagen we hoe de appelaar

- de dorte van het oude hing in de schors -

terug gaan bloeien was

alsof het al te simpel was

dat hij dor zou blijven om te vergaan,

later, in de zomer of de herfst.

We raden maar,

we denken om vooruit te zien,

in vele zaken,

te horen hoe de winden,

hoe de zeeën ons verrassen zullen,

als we er niet meer zullen zijn

om ons te vermenigvuldigen,

in woorden

mettertijd, de omstandigheden,

ademend om uit te komen

maar wankelend van kortstondigheid.

Weinigen zijn er aan voorbijgegaan

weinigen zullen er komen,

we stonden klaar een huis te bouwen

In de woestijn,

Khalil Gibran[1] te volgen,

we hadden rotsen uitgehouwen,

een wereld neergezet
in droom en angstvalligheid,

elke reden hiervoor ver te zoeken

zoals we wisten maar we zwegen.

Ondertussen in alle eenvoud

heeft de merel hier zijn nest gebouwd.

We zullen hem niet storen.