Wat nog rest van jeugd in mij

heb ik samengebundeld

ongeacht de weemoed

van het woord dat me omspoelt

als water waarin ik

spiernaakt drijven blijf

onder  het eendenkroos

naar het leven dat ik niet kende,

alsof ik verkeerd was gegaan

en dingen opgenomen

die niet voor mij waren bestemd.

Dit wat van boeken is, overgebleven,

wat een hinderlaag was,

een muur van zegen en van verlies,

een heideveld, gegons van bijen,

dronken van honig en bijwijlen  

van avondschemering,

heb ik het leven opgebruikt

alsof ik het bezitten wou

tot in het diepste van het zijn

maar veel verder liep het fout.

Wat was dat gegoochel van klanken

alsof de wind de bladeren

opjoeg lijk veulens in de weide,

dartel in het licht, zo onnoemelijk

jong alsof herboren

in wat nog rest van jeugd in mij.

Stilte

is het enige dat me nog redden kan

van de vele dingen die nog wachten

morgen of nog later,

of anderzijds

die me bekoren zullen om niet te zijn,

niet overhoop te liggen

noch in gedachten, noch in daden

met al wat geschreven staat.

Gedicht,

mijn vleugels die ik open sla

om meer te zijn, om meer te blijven,

hic et nunc.