Hoe hij vorige avond, voor hij insliep, de muziek van Bach wou kunnen omzetten in woorden, een onmogelijkheid natuurlijk, maar het hield hem bezig en deze morgen, waar hij was gaan neerzitten in de zon bij de kleine vijver, eigenlijk was het maar een kleine plas water met biezen en varens en waterplanten, en rottende bladeren op de bodem, het water een spiegelbeeld zoals hij wou dat zijn woorden het spiegelbeeld zouden zijn van Bach’s uit te klaren klanken van sonates en fugas, omgezet in een gedicht van woorden over woorden en in woorden die klanken waren en in een wondere kleur- en begripsschakering, de ziel van Bach’s muziek blootleggen zouden.xml:namespace prefix = "o" />

Om zoals Disney in zijn Fantasia getracht had in kleuren en bewegende vormen Bach’s Toccata en Fuga in re mineur op te vangen zo wou hij in zijn pogen, even rijk, even diep, even levend Bach oproepen en weergeven.

Pogingen genoeg, een ganse wereld was er mee bezig om door te dringen tot wat niet te doorgronden is omdat het in zich, het mysterie van het leven borg. Maar zelfs indien hij erin slaagde Bach op te roepen met woorden dan zou het toch maar een soort interpretatie zijn van wat hij dacht dat Bach kon gevoeld hebben toen hij zijn muziek schreef.