xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 

Als ik vandaag terugblader in wat ik reeds schreef, dan ben ik verrast door de enorme verscheidenheid in de onderwerpen waarmee ik geconfronteerd wordt en dit, soms zonder enige voorafgaandelijke notitie, waarover ik schrijven zal.

De vraag die ik me stel, en terecht, is een dubbele vraag. Houd ik het vol tot het einde van het jaar, en als ik het einde van het jaar 2014 heb bereikt, wat erna, want nu nog gaan ophouden zit er niet in.

Dit is de vraag die ik me blijf stellen en onbeantwoord achterlaat op mijn scherm.

Maar iets moet me van het hart als ik jonge politiekers bezig hoor. Als ik in bewondering sta voor de welbespraaktheid die ze bezitten, voor hun sociale ingesteldheid, de eerlijkheid en oprechtheid waarmede ze hun boodschap uit dragen en dan nog, als ik weet dat ze er staan in de lijn van hun vader en of grootvader, dat ze dezelfde gedrevenheid bezitten, zo niet meer, dan overvalt me telkens hetzelfde gevoel, wat zouden dergelijke jonge politiekers vermogen indien ze niet geconfronteerd waren met de last van een reusachtige openbare schuld – de erfenis van de weinig scrupuleuze  politiekers vóór hen – die een uitzonderlijke rem betekent voor wat ze potentieel in zich hebben opgehoopt aan nieuwe, inventieve krachten om het land waarin ze zijn opgegroeid tot een hoger sociaal en economisch niveau op te tillen.

Ze hebben dan nog de moed ons – de geslachten van vroeger – geen verwijten toe te sturen.