|
Je schrijft of je schrijft niet maar als je schrijft is het uit noodzaak, is het omdat het woord nu eenmaal je leven is de lucht is die je inademt. Je kunt ook je toevlucht nemen tot het tekenen/schilderen/aquarelleren, wat even boeiend en tijd nemend is. Het is een keuze die je maakt om creatief te zijn. Om uit het schijnbare niets dat je omhult te halen wat er uit te halen is om te bewijzen dat je leeft, dat je er nog bent en dat je geest nog actief de dagen ingaat.xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het mooie ervan is dat wat voorbij is geen leeg vat is geweest, geen totaaltijd die onbesproken, onbewerkt, on-geleefd achter jou ligt, wat zand in de woestijn, wat gesneuvelde herinneringen, wat vermeende gelukkige of minder gelukkige momenten.
Als je schrijft of tekent of componeert ken je het geluk dat het ontstaan van deze momenten inhouden, momenten die je verlengen tot voorbij de horizon, tot ver in de tijd na jou. Zo hoopt je toch.
Maar je denkt er niet aan als je neerzit voor een wit blad dat roept om bezeten te worden, dan is er slechts een verlangen. Het verlangen dat voor eeuwig vermeld staat in het Boek Wijsheid: de Heer bezat me in het begin van zijn wegen, of de geest in het Woord dat door de Heer bezeten werd en waaruit alles ontstond.
Dit is de roep van de Kosmos in jou, je ontkomt er niet aan. Bergson wist dit ook als hij schreef dat la créativité qui est comme une propriété fondamentale de lUniverrs. En wij, de geest in ons, is het meest essentiële deel van dit Universum, dit om te antwoorden op de vraag door Priogogine gesteld: comment lhomme appartient-il au monde?
En zegt Prigogine nog en ik haal dit uit mijn dagboek van het jaar 2000 - Spinoza et Einstein étaient acculés à une forme de monisme : la théorie philosophique selon laquelle lUnivers et lEsprit ne font quun.
Maar hij had noch Einstein, noch Spinoza nodig gehad om tot dit besluit te komen, de New Physics hadden hem dit geleerd.
|
