Elke vrijdag is er een literair supplement bij De Standaard als bij Le Monde, het is verbazend het aantal boeken dat hierin  week na week besproken wordt. xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het zal wel even verbazend zijn het aantal manuscripten dat blijft liggen in de schuiven na door de uitgevers te zijn verworpen.

Het is nu eenmaal zo en het zal altijd zo blijven, enkel de werken die enige kans maken op succes worden uitverkoren en succes is gelijk aan kwaliteit als het boek bij ons een verkoop haalt van 50.000 exemplaren, zoals ‘Oorlog en Terpentijn’ van Stefan Hertmans.

Ik weet dat ik verkeerd bezig ben, dat ik me leeg schrijf met mijn blog, maar ik weet ook – en het werd hoog tijd dit te weten – dat ik me tevreden moet stellen met mijn dagelijkse publicatie die toch een redelijk aantal lezers, of dan toch bezoekers kent.

Ik zoek en blijf zoeken. Het zoeken als schrijver is voor mij broodnodig is, het vult mijn dagen, het is mijn leven. Ik geef me totaal bloot in de woorden die ik breng. Ze verhalen van mijn dagelijkse realiteit, ze verhalen ook van het relaas van mijn vluchtpogingen, mijn vlucht in het ongerijmde van droom en verlangen. Ik zou dit meer moeten doen, maar de gelegenheden om op dergelijke wijze op te treden zijn schaars en zullen schaars blijven.

Gisteren was er een poging uit te zwerven, mijn verbeelding even aan te scherpen en te trachten een sfeer op te roepen omheen een ingebeelde ontmoeting in een boekenwinkel.

Het zou literatuur worden indien ik deze ontmoeting zou kunnen gebruiken als springplank tot een korte novelle, maar ik steiger reeds als ik denk aan de moeite en de aangehouden inspanning dat het me kosten zou.

Een blog schrijven is dus voor mij (wellicht) het maximum.

Ik zal het er maar bij laten, al weet je nooit.