xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 

Een klein gebeuren dat hij zich herinnert : laat oktober, de appelaar op de ouderlijke boomgaard met nog een laatste appel hoog in de bijna naakte kruin. En als hij toen in de boom kroop om de appel te plukken, dat dit een daad was van betekenis die een lange weergalm kende. De kleine ruk die hij geven moest, het licht gekraak van de korte steel die brak en de koele, licht kleverige appel die hij in zijn hand hield, minimale handelingen die omwille van de plaats, de tijd, het beleven van elk detail ervan en vooral het bewust weten dat hij, Ugo, het was die deze appel plukte, deze handeling een dimensie had meegekregen die onuitwisbaar was.

Wellicht is een dergelijke dimensie eigen aan elke handeling die we stellen als we maar, bewust van ons zelf, elk detail ervan in ons opnemen en verwerken. Alsof aldus elke welbewuste handeling het spiegelbeeld zou zijn van een handeling die zich terzelfder tijd afspeelt in die andere wereld waar Jung het over heeft, zijnde een actie gesteld in het domein van het onzichtbare, van het kosmische, zelfs al is het maar het plukken van een appel.

En zo zou elke handeling bewust moeten gesteld worden, gevoeld tot in de vingertoppen van onze geest of onze daden die tentakels krijgen tot binnen de aura van het onnoembare.

Hij wist in hem, en dit kon niemand hem ontnemen nu niet en morgen niet, een binding met de oerstof, een binding, die reeds in potentie moet aanwezig geweest zijn, onder welke vorm ook bij  het ontstaan van het Universum.

Maar dit oerbegin was niet meer, zoals voorheen, gekleurd door de God van zijn jeugd, door die vingerkijker, die doe-dit-niet-doe-dat-niet. Niet meer door Hij die zegde niet met de meisjes in het hooi te kruipen en hen te betasten als hij ons eerst bedwelmt met de geur van het hooi.

En er hing nog een beeld van Carl Gustave Jung in hem: als er iets is dat we niet kunnen kennen, laten we het achter ons als een probleem voor ingewijden. Bijvoorbeeld, ik weet niet waarom het Universum tot stand is gekomen en zal het nimmer weten, daarom moet ik dit probleem laten vallen. Maar zegt Jung: als hierover een idee me wordt aangeboden moet ik er nota van nemen, moet ik zelfs, op de basis van zulke gedachten, zelfs al bleef dit voor altijd een hypothese waarvan ik weet dat deze nimmer zal worden aangetoond[1].

En dan die zin van Jung waar hij gelukkig mee is omdat het volledig strookt met zijn opvatting ter zake : een mens moet kunnen zeggen dat hij zich ingespannen heeft om zich een opvatting te vormen over het leven na de dood of zich dan toch een beeld ervan te hebben gevormd zelfs indien hij achteraf zou moeten bekennen dat hij verkeerd was. Dit niet gedaan te hebben is een vitaal verlies.

Trachten het leven van de natuur te omvatten. Te voelen hoe in een grote ademtocht de seizoenen zich uitstrekken van winter naar lente, van zomer naar herfst, één enkele lange beweging die een zich eindeloos hernieuwen is, terwijl de aarde wentelt omheen de zon, de zon beweegt, gehouden door haar melkwegstelsel en deze wegschietend naar het immense oneindige en te beseffen dat dit alles, vertrekkende vanuit de onvoorstelbare ingewikkeldheid van het atoom, een ononderbroken eenheid vormt, gedragen door dezelfde wetten, gestuwd in een richting die we nog niet hebben achterhaald en waarschijnlijk nimmer achterhalen zullen.

En deze vloeiende eeuwige consequente beweging kan niet anders dan de godsidee verwoorden. En in deze idee, God de beweging zelf zijnde en wij deel van deze beweging, ons een beeld vormen over het leven na de dood.

Maar dit kan hij niet vertellen aan vader die opgenomen werd in het Universitair Ziekenhuis.