xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Wat de Leie in mij zag,

deze middag

was niet om door te geven

aan wild vreemden,

zo vertelde ze,

achterdochtig als ze was

in het eerste groen

met vlakken licht,

van stiltes op en in het water,

trillend lijk de snaren

van een vioolsonate

en het beeld van de eeuwige reiger

omgekeerd

in de graskant neergezet,

alsof er niets anders

te beleven viel,

te ontdekken

in de geheimenis van de dagen

over elkaar geschoven

lijk schubben

tot in het oneindige.

Of ik er kwam of niet,

of ik er stond of niet,

te staren of niet

groot ogend,

de Leie is er traag vandaag

voorbijgeschoven

zoals ze er gisteren was,

ademend,

een donker lint

doorheen de beemden

van mijn hart.