Ik schrijf wel blog na blog, maar over de ruimtes, de uren, de dagen er tussen - een blog is hoogstens een uur alles inbegrepen -, schrijf ik niets alsof mijn leven dag aan dag herleid zou zijn tot dit ene uur.

Ik neem telkens mijn geschreven blog in gedachten mee in mijn bed, ik ga dus slapen met wat de volgende ochtend van mij zal verschijnen, en denk reeds aan wat ik de dag erna zal brengen. Het is duidelijk a never ending story waar ik mee geconfronteerd ben want alle gebeuren is op deze wijze ondergeschikt aan wat ik schrijven zal.xml:namespace prefix = "o" />

Later, als ik de som zal maken van het gepresteerde, zullen enkel de pagina’s tekst overblijven en wie zal alsdan de moeite doen om die teksten te gaan herlezen. Bijvoorbeeld, zal ik het doen, zal ik de moed hebben, het geproduceerde van de drie voorbije jaren uit te zuiveren en te bundelen?

Zou een zinnig mens het doen om er de eventuele vrije ruimte in zijn dagen mee te vullen?

Cervantes (1547-1616) was een groot en veel schrijver, hij hield zich, na het succes van zijn ‘Don Quijote de la Mancha’ (1605), bezig met het schrijven van novellen, ‘Novelas ejemplares’ noemde hij ze, waaronder ‘El Coloquio de los Perros’ of ‘het gesprek tussen twee honden van het Hospital de la Resurección in Valladolid’.

Dit belette wel niet, zoals ik onlangs las, te sterven in grote armoede. Maar hij zal al verhalen schrijvend zijn tien laatste jaren doorgebracht hebben deze novellen zullen wel niet het succes kennen van zijn Don Quijote, maar het deerde hem niet, hij schreef wat hij schrijven wou, zonder om te zien.

Ik heb geen verhalen te schrijven, ik kan hoogstens herschrijven/herwerken wat ik schreef. We denken eraan uit noodzaak.