Ik  heb in mijn rekken boeken, een boekje van Adonis staan,  ’ An introduction to Arab poetics’. Een prachtig uitgegeven werkje, vertaald uit het Arabisch door Catherine Cobham en handelend voor een groot deel over de band tussen de Koran en de poëzie.

Adonis, geboren Ali Ahmad Saïd Esber (°1950) komt uit een Syrische Shiïete familie en woont sedert bijna dertig jaar in Frankrijk. Hij wordt aanzien als een van de belangrijkste hedendaagse Arabische schrijvers en dichters.

Le Monde van 31 januari publiceert een interview met Adonis naar aanleiding van het verschijnen van zijn ‘Printemps arabes’(1], een verzameling van  24 persartikels in diverse dagbladen over de laatste drie jaren verschenen. Deze handelen minder over de in gang zijnde revoluties  - wel  een eerbetoon aan Tunesië: ‘Une alie de papillon tunisien a engendré un ouragan arabe’ – dan over de structurele moeilijkheden die een beletsel zijn voor de Arabisch-musulmaanse wereld om te evolueren naar een democratie.

Adonis is een voorstander van de zo noodzakelijke scheiding van religie en staat. Opmerkelijk is zijn oordeel over de Arabische maatschappij die bij beschuldigt ter plaatse te trappelen ‘sans vision, sans science, sans art, sans philosophie.

Zijn lauwe houding ten overstaan van de Syrische president Bachar al Assad stuitte op zware kritiek vanwege ‘de Intelligentsia van het Midden-Oosten’. Maar Adonis, schrijft Le Monde, ‘persiste et signe’. Met nog een raad van de recensente, Cathérine Simon : A lire la tête froide.

Misschien zijn er onder mijn lezers die interesse hebben en zich een beeld willen vormen over wat er op heden omgaat onder de midden-oosterse ‘intelligentsia’?

[1] ‘Printemps arabes. Religion et Révolution’ d’Adonis. traduit de l’arabe par Ali Ibrahim, La Différence, ‘Politique’ 160 p., 16€.