|
xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Atomen van planten, van stenen,
beschoten met elektronen
die geest kunnen zijn, zodat we ons vragen stellen
wat de componenten zijn van de materie
waaruit het huis is opgestaan.
En met de gang van de seizoenen,
bomen erin en eromheen gegroeid
alsof geen huis er was.
Maar park of huis, wat is van elk heeft geen belang
want beide zijn noodzakelijk in bestemming
en samenhorigheid.
Beleef met ons als je de drempel overschrijdt,
het wonder van conceptie dat je wacht,
godin van ons hart, je had het nooit gedacht
hoe vormen kunnen leven en hoe kleuren kunnen zijn.
Zo zegen ons begrijpen want dit is Hiroshige
en dit is Hokusai,
want dit is Shiva en dit is precolumbiaans,
en dit van Hatshepsut,
het zachtste blauw dat ooit ogen zagen.
Dit kan een tempel zijn, consolidatie
van regels en maximes
van Euclides en van anderen, bij oordeel en bij inspiratie
her-ontsponnen en getemperd door de stand
van lentezon en in de winter
door de plaats van Sirius en Orion.
Weet je nog, de merel toen die opvloog uit de vijver,
de biezen, en de waterlelies; weet je nog de avond
hoe die nederzeeg tussen de bomen
tot op ons handen waar hij kleven bleef?
En wij pratend maar, gedachten zaaiend lijk mosterdzaden,
het huis gebogen, luisterend tussendoor naar Chopins
"Sonate funèbre", de nacht gekomen, in de haard de vlam
die maar niet doofde, omdat de stilte er bewoog,
Het huis een zeldzaam ogenblik, wat clusters van atomen
en van wat woorden.
Het huis van een vriend is meer een thuis dan een huis.
|
