Hij las bij Borges, dat hij Dante gelezen had in het Italiaans met behulp van de Engelse vertaling,  en dit onder meer op de tram die hem elke dag in Buenos Aires, naar de stadsbibliotheek bracht waar hij werkzaam was.
En zo gebeurde het dat Ugo, gezeten aan de zee waar in het Inferno, Ulysses was voorbij gezeild en waar het grote licht van de wereld zich mengde met het water tot een schittering van vloeiend goud en zilver, dat in hem het wondere gevoel is ontstaan dat de ontdekking van Borges’ boekje een omen moest betekenen dat een opdracht inhield.

Terug aan de Leiebeemden in het grote tijdloze wonder van het openbloeien vroeg in de lente en het stilvallen in de herfst, groeide de idee de Divina Commedia te gaan lezen in het Italiaans.

Hij gelooft dus niet dat het ontdekken van Borges’ Nueve Ensayos dantescos een toevalligheid was. Borges evenmin dacht eraan zijn ontmoeting met de drie kleine volumes van de Commedia toeval te noemen, want schrijft hij in zijn Ensayos – en hij is het volledig eens met hem - toeval bestaat niet. Wat we zo graag toeval noemen is onze onwetendheid over wat de complexiteit betreft van de machine die alle gebeurtenissen opvangt en verwerkt naar de erna komende. 

Zo was het hem duidelijk dat zijn ontmoeting met Borges verweven lag in de oneindig vele vertakkingen van het web van gebeurtenissen, waarvan hij niet de minste notie en waarover hij niet de minste controle had. En zo is het dat geïntrigeerd door de visie van Borges over negen welbepaalde passages uit de Divina Commedia, voor Ugo,  het avontuur Dante begonnen is en dat hij maandenlang, met een grote inzet, het voorbeeld van Borges indachtig, Dantes Inferno en Purgatorio gelezen heeft en aan zijn Paradiso was begonnen.

Wordt vervolgd.