|
Het
is eens te meer Bachs Erbarme dich die het haalt gevolgd door het Lacrimoso
uit het Requiem van Mozart, het slot uit de Mattheus Passie van Bach, op 4 nogmaals Bach en op 5 het fameuze Miserere van Gregorio Alegri..
De
journalist Tom Janssens in een artikel
in De Standaard van vrijdag 15 november, vindt het maar niets: het Erbarme dich is snotterende muziek en
vindt het heel spijtig dat de prachtige
muziek van Haydn niet gewaardeerd wordt.
Verder merkt hij op en ik citeer:
dat het gemiddelde
tempo van top tien zeer langzaam is. Als de mensen voor de keuze staan kiezen
ze voor slepers.
Dit
is rap gezegd, en uiterst oneerbiedig. Ik geloof dat de mensen - en veel waren
er niet ongeveer 2500 die de vragenlijst hebben ingevuld - de muziek kiezen die
voor hen waardevol is.
De
Klara-luisteraar, zoals Tom Janssens het uitdrukt, is niet belust op zuchten en lamenteren, maar een mens die weet dat de
dood, meer dan wat anders niet alleen deel uitmaakt van het leven, maar waarde
en betekenis geeft aan het leven.
Wat ik schreef in mijn blog van
14 november over Montaigne (en Cheng) is hierbij van grote betekenis:
quil faut avoir le goût de la mort toujours en bouche, pour savourer pleinement
lexistence. Car elle na de relief, de profondeur, de sens, que sur fond déphémère,
sur horizon de finitude. (Le Monde van 8 nov.)
|
