Soms waagt hij het zich af te vragen hoe zijn dood zal zijn. Zal het zijn zoals bij vader, een langzaam vertragen van ademhaling en hartslag om stilaan uit te doven, zal het plotseling gebeuren, zal het gebeuren tijdens zijn slaap, met het dagboek nog open op de laatst geschreven pagina, de laatst geschreven zin, het laatste woord?

Maar geen vrees vooral. Hij heeft geleefd naar de geest in hem, heeft immer getracht bewust te zijn van wat achter de dingen, onzichtbaar, maar voor hem wezenlijk daar was: de schittering van het licht dat hem opnemen zal, versplinteren zal, weggeslingerd in de oneindigheid.

Is het feit dat de mens geëvolueerd is vanuit het subatomaire, dat reeds een begin van geest, van leven was, en over plant en dier heen, evolueerde naar een wezen met een verwachten, met een geloof dat hem situeerde over de dood heen.

Is deze hunker niet terug te vinden in wat onze voorouder bezielde die schilderde en schitterde in de grotten van Vallon-Pont d’Arc, van Lascaux, van Altamira, gedragen door een beginnend bewust-zijn van het eeuwige dat essentieel is voor elke vorm van creativiteit; en is het precies dit gevoel niet, dit sacrale niet, dat ontbreekt in vele van de kunst-experimenten van nu? 

En dan, waar situeert zich de bron van dergelijk bewustzijn, geloven we dat dit zich situeert in ons stoffelijk omhulsel? Dan moeten we weten dat dit omhulsel bestaat uit atomen, elk met een kern en met elektronen er omheen slingerend, in een niet te bepalen baan, zich verplaatsend totaal oncontroleerbaar, binnen ons, als buiten ons.
Wie of wat is dan wel de geest in ons die niet aan te raken is, niet te ontcijferen, niet vast te leggen.