Heb lang stilgelegen op de sofa vanavond, luisterend naar uittreksels uit de vele Requiems – op BBC four – die ooit geschreven werden, van de Flemish composer, Ockeghem tot Benjamin Britten’s  ‘War Requiem’.

Maar ik had ook nog een blog te schrijven.

Onder meer zeggen dat, als ik gisteren geschreven heb over de Bijbel, dit niet betekent dat ik geloof in al wat erin te lezen staat. Wetende echter hoe moeilijk het soms is iets zinnigs te schrijven heb ik alleen gedacht aan het feit dat er vele zinnige passages voorkomen in de boeken van de bijbel. En dat ik om deze reden in bewondering sta voor wat de schrijvers ervan, minstens twee duizend jaar geleden, hebben neergezet. 

Onder meer ook antwoorden aan de vriend die me bezocht vandaag en me sprak over Spinoza die evenmin geloofde in de Bijbel, en door Albert Einstein hoog geprezen werd. Einstein geloofde in de God van Spinoza, de God die zichzelf openbaart in de harmonie van het Heelal en, dat alles wat Is een verschijning is van God, ook de mens. Spinoza zegt nog niet dat zijn schepping de materiële vorm is van God, maar hij was er toch heel dicht bij.

Onder meer ook zeggen wat een andere vriend me mailde, nl. dat het werk van Proust, ‘Sur la Lecture’, opgenomen werd in zijn ‘A la Recherche du Temps perdu’.

Maar er is meer, daarna, neergezeten aan mijn werktafel  met de regen en de wind om het huis; dacht ik aan een gedicht van Salvatore Quasimodo dat plots opdook uit de nacht. Een gedicht dat ik ooit eens onderaan een tekening heb overgeschreven en waarvan ik me nu nog de eerste regels herinner in het weinige Italiaans dat ik ken:

Desiderio delle tue mani chiare

nella penombra della fiamma

sapevano di rovere e di rose,

di morte ...

of, 

Het verlangen van je blanke handen in de schemer van de vlammen, ruikend naar eikenhout en naar rozen, ruikend naar de dood ...

En ik weet dat in dit ene ogenblik, in deze enkele lijnen, een belangrijk ogenblik in mijn leven gestold ligt, vermengd met het ogenblik van nu en duidelijk wetende dat dit ogenblik immer aanwezig zal blijven in het nog komende.

Ik, zoals Quasimodo het verder zegt, fatto d’aria, van lucht gemaakt.