Hij hield in zijn handen de meer dan originele cataloog[1] van een tentoonstelling, gehouden in de refter van de vroegere Sint-Baafsabdij, met een gedicht in het Italiaans om de nacht in te gaan, de nacht in te schrijven en hem toe te dekken met woorden:

Anch’io ho passeggiato

in riva al mare, ammalato

di luna, tenendo per mano

la mia donna e baciandola

con quelle labbra

che ora più non ho.

De naam van de poëet ervan staat niet vermeld maar de schilderijen uit de tentoonstelling, de van creativiteit zinderende schilderijen over de doden in de Catacomben van Palermo, herinnert hij zich maar al te goed, deze waren van wijlen een vriend en groot kunstenaar, Patrick Ysebaert.  

En het gedicht over de maanzieke man die hand in hand met zijn vrouw langs de zee wandelt en haar kust met de lippen die hij thans niet meer heeft, wordt ook zijn deel. Vandaag denkt hij, heb ik nog immer mijn lippen om de vrouw te kussen, vandaag is hij nog immer de levende die spreken kan over de doden. Daarna zullen zijn woorden voor hem moeten spreken tot de levenden. Vertellen wie hij was en in wat hij geloofde, wat hij zocht en hoopte te vinden en hoe hij dacht de cirkel van leven en dood te kunnen doorbreken.

Niemand echter zal ooit weten de tijd die het vergde, de moed en de doorzetting die het hem zal gekost hebben om door te gaan tot het einde, dat gelukkig, vandaag, alhoewel misschien dichtbij, nog niet in het zicht is. 

Zoals hij niet weten zal de moeite die het Dante heeft gekost om zijn Divina Commedia te schrijven, in exil dan nog, noch de moed die Mahler heeft moeten opbrengen om zijn Kindertotenlieder te componeren, noch de wil en de doorzetting die Patrick heeft gekend om zijn veertig doeken te schilderen in de gesloten catacomben van Palermo.

Maar eigenlijk is dit alles zonder belang. Eens het resultaat er is, zijn moeite en zorg vergeten en wordt gedacht aan een nieuw beginnen immer verder de tijdloosheid van het creatief-zijn binnen.