Ik overloop wat ik schreef als blogs in 2011. Ben er niet bepaald fier over en ik zie niet in, zoals een lezer van mijn
Blogs me vroeg, deze teksten te bundelen.
Of deze van 2013, waard zullen zijn gebundeld te worden valt  nog af te wachten, ondertussen kan ik niet anders dan verder gaan en pogen het allerbeste dat nog in mij is voort te brengen. Telkens en telkens opnieuw.

Welke betekenis hecht ik eraan, waarom ben ik zo halsstarrig bezig met mijn gedachten uit te persen om er iets uit te halen dat van waarde is. Waarom ga ik dag na dag de confrontatie aan met mezelf om te weten wat ik nog vermag, op welke wijze ik nog in staat ben om te gaan met de woorden die ik ga zoeken tot in het diepste van mezelf?

Als ik dan een doodsbericht binnen krijg van iemand die amper twee maanden ouder was dan ik zelf en ik me vragen ga stellen, die geen vragen zijn maar eerder verbazing omdat ik nog elke morgen of avond of nacht de moed heb neer te zitten voor mijn pc om mijn boodschap uit te brengen en aldus iets bloot te geven over wie ik ben en welke gevoelens ik meedraag, alsof het enig nut zou hebben voor zij die me lezen zullen, vandaag of morgen of als ik er niet meer zal zijn.

Ik lees James Joyce voor het ogenblik, woorden die honderd jaar geleden geschreven werden. Ik lees zijn uiteenzetting – deze van Stephen Dedalus - over wat schoonheid is, zonder hem op de voet te kunnen volgen omdat wat hij er over schrijft moeilijk te begrijpen is, maar toch ga ik verder hopende de sleutelzin te ontmoeten die heel zijn betoog zal duidelijk maken. Ik lees verder omdat Joyce lezen een uitdaging is en blijft. Ik wil begrijpen maar ik vat niet de finesse van wat Stephen uitlegt aan zijn vriend – die ik ook ben als ik hem lees – maar eenvoudig is het niet als hij verwijst naar Thomas van Aquinas die wist dat:

‘Three things are needed for beauty, wholeness, harmony, and radiance’ ( integritas, consonantia, claritas).

Waar ik het ook voorlopig moet mee doen, maar als Stephen zijn theorie toepast op een mand die een slagersjongen omgekeerd  op zijn hoofd draagt (pag.211 van de Penguin books 1960), dan heb ik het uiterst moeilijk Joyce te volgen en dit zijn niet de enige pagina’s waarover ik struikel. Joyce is nu precies geen gemakkelijke schrijver. Maar ik doe de inspanning hopende dat mijn volharden beloond zal worden.