|
Je kunt niet de ganse dag met het hoofd in de
wolken lopen en hopen dat eens de avond is ingevallen de tekst die je wilt inloggen
klaar in je geest zal staan zodat je hem maar uit te schrijven hebt. Zo eenvoudig
gaat het nu ook niet en hoe verder ik kom in de tijd hoe meer ik de indruk heb
dat ik me herhaal of dat ik niet meer anders kan dan me herhalen. Het zij dan
zo, want identiek aan wat voorafgaat zal het nu ook wel niet zijn, wat een
troost is voor mij.
Ik zit ergens met een bundel van in totaal een
honderdtal gedichten die ik schreef in de loop der jaren. Nu en dan neem ik er
een terug en herwerk ik het.
Zo is er vandaag een gedicht dat ik een nieuwe
kans wil geven:
Op
de laatste dijk de lichten aangestoken.
Op
de laatste dijk de lichten aangestoken,
de
zee, een God gelijk, gebeden, o even maar
en
naar de sterren opgekeken omdat we weten
wilden
hoe het verder moet op onze wegen.
De
wind lijk sneeuw, de vleugelmeeuwen
die
maar krijsen bleven, al zagen we ze niet,
de
schemer huizenhoog gestegen,
wij
woordeloos, rusteloos als nooit tevoren.
Op
de laatste dijk gelopen, alle herinneren
uit
ons weggenomen om van de oneindigheid
te
zijn, gedompeld in wat nog komen moet
en
al aanwezig is: woorden in de wind geschreven.
|
