We zijn niet altijd ontvankelijk voor poëzie. Er is voortdurend een aanpassing nodig om binnen te dringen in de gemoedstoestand van de dichter om de sfeer van een gedicht als poëzie te ervaren. Vandaag dacht ik aan Maurice Gilliams, aan enkele versregels van hem:

Ik droomde: toen ik over de heide kwam

in het late avondrood: mijn koude hand

had een warm vogelei geroofd; o, liefste… 

En op een andere plaats:

Maar uw vingers zijn als mos, small en koud,

en ik befluit ze zoetjes, tot ze zijn

betoverd aan mijn lippen, eeuwiglijk,

met de weemoed van mijn mond overdonkerd… 

Dit is de poëzie van een vorige generatie waar ook ik toe behoor. En voor mij is Maurice Gilliams, sinds ik zijn ‘Elias of het Gevecht met de Nachtegalen’ heb gelezen, altijd een inspiratiebron geweest.

Zijn poëzie is een poëzie die beneveld, die ons stiller maakt, ons in een andere wereld doet vertoeven. Zijn woorden betoveren ons, en voeren ons terug naar bos en heide en avond en verliefd zijn, zelfs al is het eerst maar voor een korte tijd. Maar de beelden verlaten ons niet meer, zoals vele passages uit zijn Elias me niet meer verlaten, wellicht omdat ze de eenvoud zelf zijn, wellicht omdat ze enig zijn, zo verfrissend en zo poëtisch, dat deze Elias een meesterwerk mag genoemd – alhoewel niet zo bekend – van de Nederlandstalige literatuur.