Heb in mijn leven al heel wat geschreven maar als ik erop terugblik is het een ordeloos veld, onoverzichtelijk en in onduidelijk afgelijnde perken. Zoals het nu voorkomt in afgedrukte teksten of bewaard op harde schijf of memosticks is het niet te vereenzelvigen, ik zelf zwem erin. Ben altijd bevreesd geweest de oude tekst te verwijderen nadat ik er een nieuwe tekst had van gemaakt.

Ik zou dus moeten, in de tijd die me nog rest, alles gaan herzien en de moed hebben nog over te houden wat ik wil dat van mij overblijft.

En ik spreekt dan niet over de vijfendertig volgeschreven dagboeken die ik nooit meer zal kunnen lezen, laat staan er de essentie uithalen. Het is een volume geschriften dat niemand zal willen overhouden, het ware dus beter dat die ook verdwenen met mij.

Anderzijds ben ik begonnen mijn boeken te schiften, de weinige die ik overhouden wil en deze die ik toch niet meer zal ter hand nemen, omdat het essentiële dat ik erin ontmoette in mij is afgeprint en in vele gevallen verwerkt. Als ik alles overschouw zijn enkele mijn blogs, mits er enkele uit weg te laten en het geheel nogmaals te herzien, een geordend geheel, dat gemakkelijk verzameld kan worden.

Weet dat dit alles gedachten zijn die me bezig houden als ik de slaap niet vatten kan, zoals op dit ogenblik – het uur van het inloggen - en ik nood heb deze gedachten weg te schrijven uit mij.

Had gisterenmorgen een tweede epidurale-behandeling, ik waag het hier te schrijven dat de pijn in mijn rechterarm bijna volledig is opgelost, ook de zwaarte en de tinteling is weg. Het verlangen te gaan werken, en mijn blog is een belangrijk deel ervan, komt terug.

Maar jonger ben ik er niet door geworden.