Heb deze morgen voor het eerst sedert lang mijn dagboek geopend. De laatste inbreng dateert van 23 en 25 augustus. Ik schreef toen:

Diep in de morgen waag ik het nog niet mijn laptop te openen en op te tekenen wat me te binnen valt op ogenblikken zoals deze als ik, verdoofd door de pijn, de slaap niet meer vind.

Mijn hand is totaal onzeker, zoals mijn vooruitzichten wat de komende dagen/weken betreft. Wat ik weet is dat de tijd is voorbij gehold en dat ik tal van werken heb laten liggen die me nu overwoekeren. Echter de pijn in mijn rechterhand verlamt al wat ik te zeggen heb.

Ik denk dat mijn jaar ten einde is, mijn zoveelste maand september komt er niet, evenmin als mijn zoveelste herfst. Het leven overgroeit de tuin en ik lig er in weggedoken. Wat zin heeft het nog dit hier neer te schrijven. Het neigt naar het einde, zo voel ik het toch.

Ik hoorde de cantate van Johan Sebastian Bach, ‘Ich freue mich auf meinen Tod’. Bach ook zal  op een gegeven ogenblik in zijn leven gedacht hebben dat het genoeg was geweest.

En op 25 augustus, heel vroeg, 05.53, een paar lijnen nog, bijna niet te ontcijferen: de pijn die gisteren even weg was is terug. Ik tracht mijn pagina te schrijven. Mijn geschrift is beschamend. Een zaak houdt me bezig het is nutteloos een boek te schrijven als je qua taal en inhoud het niveau van Franz Kafka niet kunt bereiken. Het is een troost.

En later die morgen: de pijn is niet te houden. Er is een zin die ik niet ontcijferen kan. En dan: ik denk dat ik de bladeren niet meer zal zien vallen. Ik denk aan Bach, ik denk aan de verlossing. Ik schrijf omdat ik schrijven moet.

Op 26 augustus werd ik opgenomen in het ziekenhuis.

Vandaag 28 september denk ik terug aan de dagen van toen die, zo voel ik het toch, nog helder aanwezig zijn. De pijn in mijn rechterarm is geen pijn meer, is draaglijk.