En we volgen even nog, George Steiner in zijn ‘Errata’:

Comment le Tout Autre peut-il agir sur nous à fortiori nous donner quelque signe de son existence, absolument inaccessible? 

Alsof het aan le Tout Autre was om zijn bestaan te bewijzen, de nous donner quelque signe de son existence, als het aan ons is om Hem te benaderen, Hem te vinden en uit te zoeken wie Hij is en wat Hij verlangt van ons.

Noch de catastrofen ten tijde van de Exodus, noch de stilstaande zon en maan van Josuah, noch het gebeuren met de schaduwklok van koning Achaz, zijn bewijzen voor ons, evenmin voor Steiner, maar worden door zijn volk nog immer als tekenen van zijn bestaan en aanwezig zijn aangekleefd.

Wij echter zijn ervan overtuigd, zijn ervan doordrongen dat Zijn onvoorstelbaar, ongelooflijk goed geordend Universum - wij, lichaam en geest inbegrepen - alles heeft om als een sluitend bewijs te fungeren.

Trouwens welk meer overtuigend bewijs dat uitgaat van ‘Le Tout Autre’ zouden wij op heden in staat zijn te lezen, te zien én te aanvaarden als een nog duidelijker teken van Zijn (of Haar) bestaan?

En ook wie beelden we ons wel in dat we zijn, nu we amper de mensaap zijn ontgroeid, opdat we bij machte zouden zijn een vraag te stellen en het antwoord hierop te begrijpen? 

‘En attendant God(ot)’ had ook kunnen luiden ‘God(ot) en attente de nous’.