Van een bepaalde ouderdom af ben ik beginnen bouwen aan mijn geestelijke wereld. Ik houd het nu bij het Cosmotheandric principle van Raymundo Panikkar – de drie-eenheid: Kosmos, God en Mens, en het is (zoveel mogelijk) vanuit deze ingesteldheid en (zoveel mogelijk) binnen de lijnen ervan dat ik schrijf. Mijn landschap wordt en is aldus gekleurd en dooraderd met mijn zoektocht naar, en het zoeken is mijn adem om te leven.

Waar ik vandaag ben aangekomen, heerst er een zeer sobere hoop, vooraleer de stroom over te steken, zo ver het enigszins nog kan, door te gaan, zelfs al weet ik dat ik veel verder dan nu niet meer komen zal, omdat mijn tijd heel kort kan zijn, al kan het ook – hoe waag ik het dit te schrijven – dat mijn tijd nog doorlopen zal tot mijn volgende verjaardag en daar aangekomen, hopen dat er nog geen einde in het zicht is om te verwachten, zoals Hokusai, dat elke dag, elke maand, elk jaar een nog betere kwaliteit van werk leveren zal.

Zo ben ik deze morgen om vier uur opgestaan omdat ik ademen wou al schrijvend, ademend op de flank van de berg die ik elke dag te beklimmen heb, in de luwte van alle gebeuren, geborgen in mijn schelp, waar ik zoals Shakespeare, een koninkrijk bezit. De ogen gesloten, de oren gestopt, maar wijd open in het landschap van de geest.

Of het zin heeft daar te vertoeven en het uit te bazuinen stel ik soms in vraag, het wordt me zelfs door een vriend verweten. Met mij leeft hij in de schaduw van een zware onrechtvaardigheid ons beiden aangedaan, maar mij is het duidelijk dat ik, in mijn geestelijk leven, waarvan deze blogs het resultaat zijn, deze schaduwwereld van ons beiden zoveel mogelijk vermijden moet, wil ik mijn leven leefbaar houden.

 

Dit laatste is ook de reden waarom ik schrijven durf dat het landschap van de realiteit, gekarakteriseerd door het falen van de Europese machtshebbers inclusief het falen van de Euro (door het wegvallen voor bepaalde landen van de mogelijkheid tot devaluatie) met alle economische, financiële, sociale, politieke gevolgen hieraan verbonden  niet meer mijn blijvende aandacht krijgt. 

Wat ik dan wel volg van uit mijn zeer beperkt beeld ervan, is het leven van het ‘Higgs’-deeltje, om redenen die ik al zo dikwijls heb bloot gegeven namelijk dat ik meen vast te stellen dat mettertijd het voorlopig nog Onzichtbare, meer en meer zichtbaar worden zal.Het is duidelijk, dit zijn de zaken die mijn belangstelling voeden en opeisen, omwille van de onderliggende betekenis die ik eraan geven kan: het zoeken naar het begin van alle beginnen.

Wat niet belet evenwel dat ik, zelfs na al die jaren, tot het einde, de schaduwwolk boven mij zal blijven bestrijden met de middelen die nu toch wel stilaan aan het uitdoven zijn.