Vooraf:

Tien jaar geleden schreef ik enkele pagina’s poëtisch proza, die ik koester, zoals Saramago de woorden koesterde die hij geschreven had. Ze waren en zijn nog van het beste dat ik ooit geschreven heb. Ik heb deze herwerkt en herschreven en wil deze woorden nu een nieuw leven laten beginnen in wat nog rest van de maand juli, onder de hoofding ‘Gotiek’ en ik zegde reeds in een voorgaande blog welke inhoud ik wenste te geven aan het woord Gotiek.

Alles begint bij  het Hooglied van Solomon, wij lezen er:

Hoe mooi ben je mijn lief,

hoe bevallig en bekoorlijk,

je gestalte is zo slank als een palm

en ik dacht bij mezelf,

ik klim in die palm en pluk zijn dadels,

laat je borsten zijn voor mij

als de druiven van de wijnstok,

de geur van je adem als de geur van ambrozijn

en de kussen van je mond

bedwelmend zijn als zoete wijn.

Of, in woorden opgeroepen het spiegelbeeld van ons beminnen, schuilend in de oerelementen van ons mens-zijn, soms openbarstend in duizend maal duizend cellen die zovele splinters zijn  van het grote krachtige leven in ons en drager zijn van de essentie van de vele geslachten waaruit we zijn opgestaan: de eigenheid van de ouders geënt op de eigenheid van onze voorouders, en dit teruggaande tot het begin der tijden.

Een eigenheid die natrilt in het bloed bij het ontwaken, als het eerste licht binnenvalt in de kamer en de vroege geluiden van de straat of van de wind in de bomen, of van de vogels in de hagen of van de regen tegen het raam ons verrassen met de vraag:

                      ‘wat is er van de geest in de mens?’

En op andere dagen, het is zomer, je bent in de tuin en je schrijft, de tafel bezaaid met zaadjes, vrij gekomen uit de dennen boven je, die cirkelend naar beneden dwarrelen op je hoofd, op je blad. En onvermijdelijk dit vers van Saint-John Perse:

Les graines flottantes s’ensevelissent au lieu même de leur atterrissage, il en naîtront des arbres pour l’ébénisterie.

Een versregel die aan de basis ligt van een gedicht ; die ons vertelt over het wonder dat de natuur is: de kiemkracht aanwezig in het zaad waaruit een plant ontstaat, een duim hoog eerst die, zo zegt Rupert Sheldrake toch, de golven om zich heen aftast om te weten hoe verder te groeien, een boom zal worden, bloeien zal en zaad zal uitstrooien, zijn eeuwigheid, over de wereld, die als boom zal uitverkoren worden en waaruit door een vaardige hand en een creatieve geest een meubel zal gesneden worden die de tijd trotseren zal.

En dit beeld gebruikend als metafoor, is uit de kiemende geest van ons, in navolging van de kreet van Elihoe uit het boek van Job, een gedicht ontstaan.

Wordt vervolgd.