Een manuscript liggen hebben in de schuif, is in Frankrijk een doodgewone zaak als ik lees in Le Monde van 12 juli dat er heel wat Fransen zijn die schrijven et que 17% d’entre eux auraient un manuscrit dans leurs tiroirs. Dit volgens een sondage van de IFOP (Institut Français d’Opinion publique).

Zo ik weet nu dat ik niet alleen sta, dat ik een van de velen ben die schrijft of het nu dagboek is of blog of manuscript, of de drie samen, schrijven is de boodschap om ‘levend’ te blijven. 

Ik bewaar het artikel van Rafaële Rivais die het voorbeeld aanhaalt van schrijvers die hun werken gepubliceerd krijgen onder een elektronische vorm. IK zou ook zo iets kunnen in gang zetten, maar het afwerken van een manuscript is goed als men in een toestand verkeert dat men een halve dag kan stil zitten voor zijn klavier, wat op mijn ouderdom, in tijd, zeer beperkt blijkt. 

Maar de droom, mijn manuscript af te werken, blijft me bezoeken in de dag en houdt me bezig. De droom die me bezoekt in de nacht is van een andere orde en komt onaangekondigd.

Ondertussen, schuiven de dagen voorbij, is de zomer zich aan het ledigen en krimpen de dagen. Ik vrees vandaag de zoveelste herfst die nader komt, al is er nog een zekere ruimte, ik weet bij ondervinding hoe vlug deze ruimte opgevuld zal worden. Ik zal die goed moeten gebruiken want de 'herfsten' die ik nog verwachten mag worden raar.