Het gebeurt zelden – en dit geldt zeker voor mij - dat je mensen ontmoet met wie je spreken kunt op een wijze en over onderwerpen die de materialiteit van de dagen ruim overstijgen. Het biedt je ineens een mogelijkheid te spreken over het boek dat je leest of de dingen die je bezig houden. Je geest komt los en opent de geest van de anderen, de geest van zij die denken zoals jij. Maar, en dit is het verschil met jou, zij hebben geen behoefte tot schrijven. 

Het kan dat hun gedachten dieper gaan dan die van jou, maar hun ideeën staan niet geformuleerd, niet opgetekend, wat bij jou precies wel het geval is. Zij zijn stille denkers, jij bent ‘der Einsame im Herbst[1]’, de eenzame, bezeten door het schrijven. (Hokusai beweerde bezeten te zijn door het tekenen).

Wat gebeurde er met mij opdat het schrijven een levensnoodzaak zou worden, een soort ziekte die me afzonderde van de niet-schrijver.

Nochtans zijn de woorden die ik neerzet geen lang leven beschoren. Ze blijven hangen in een zeer beperkte kring, ze worden niet uitgedragen al was het maar binnen het Nederlandse taalgebied, Het deert me echter schijnbaar niet want ik blijf schrijven, zoals vandaag, al weet ik niet altijd waar ik ga uitkomen. 

En zeggen dat ik destijds Saramago nodig had om deze dagelijkse blogs te schrijven. Het verschil is dat hij wist dat zijn blogs na een tijd – hij schreef ook niet elke dag - zouden gepubliceerd worden. Wat hij echter niet wist is dat hij me met zijn ‘nada’s’ van toen, zoals hij ze noemde, zou inspireren  om hem met mijn ‘nada’s’ na te volgen.