Dawkins lezend denk ik vandaag aan wat José Saramago antwoordde aan de gezagvoerders van de Kerk die vonden dat hij als atheïst het recht niet had te schrijven noch over God noch over Jezus Christus, en aan zijn antwoord hierop:

‘Heb alle rechten van de wereld om te spreken over God omdat het een probleem is dat de ganse mensheid aanbelangt’.

Wie zal zeggen dat hij ongelijk heeft, maar het is ook zo dat de idee God, het kernwoord van de Westerse cultuur, gemuteerd is, en dat de New Physics, een totaal nieuwe visie over God hebben doen ontstaan waarbij de leer van de Kerk wordt voorbij gestreefd.

Richard Dawkins die me, met zijn ‘The God delusion[1]’ - delusion stands for a false belief or impression -  vergezelde onder het zonnescherm in de tuin, heeft geen open oog voor deze evolutie die weliswaar nog en suspens is, hij heeft het meer over de reacties die hij ontmoette in de USA en in Engeland als atheïst onder de gelovigen, maar hij is geen atheïst à la Saramago die ik eerder zie als een atheïst-‘nada’ist.

Hij is zoals Einstein zich zelf typeerde: ‘ a deeply religious nonbeliever. This is a somewhat new kind of religion’. Wat in zich reeds een aanloop is naar wat ik noem ‘une religion en suspens’.

Saramago zou zo iets nooit geschreven hebben en zeker niet de bepaling, - of dan toch een ervan - van wat Einstein religie noemt:

To sense that behind anything that can be experienced there is a something that our mind cannot grasp and whose beauty and sublimity reaches us only indirectly and as a feeble reflection, this is religiousness. In this sense I am religious’

En Dawkins die er aan toevoegt:

In this sense I too am religious, with the reservation that ‘cannot grasp’ does not have to mean ‘forever ungraspable’. But I prefer not to call myself religious, because it is misleading. It is destructively misleading because, for the vast majority of people, ‘religion’ implies ‘supernatural’.

Ik ben halfweg zijn boek. Ik denk dat ik het nu even ga laten rusten en jullie ook.