Wat bezielt me om elke dag, zonder onderscheid, een tekst neer te zetten en door te sturen of die nu gelezen wordt of niet. Het is, noch min noch meer, ijdelheid en we weten wat de Ecclesiasticus er over kwijt wil.

En toch ga ik verder, toch is er een drang in mij te volharden, niet in te slapen voor de TV of met een boek in de hand, maar me te dwingen mijn geest af te zoeken om toch maar iets te vertellen te hebben. Vandaag, zoals gisteren, zoals vele dagen ervoor, is er maar een onderwerp dat me bezig houdt, de gedachte aan IETS in meer dat er is of zou zijn, en het is het naderen van de dood dat alle gebeuren omheen mij minimaliseert en mijn excuus is.

En dan zeg ik ook, Paul Davies van gisteren parafraserend:

‘My motivation for writing ‘my blogs’ is that I am convinced there is more to the world than meets the eye’.

Het weten dat mijn leven een zin heeft: dichter te komen tot wat achter de dingen schuilt  en de vage idee die opduikt dat ik maar een schakel ben naar de mens die op komst is, de homo sapiens, sapiens, sapiens, die begrijpen zal en ervan doordrongen zal zijn dat zijn bouwstenen niet verschillend zijn van al wat leeft en ogenschijnlijk niet leeft en dat hij niet meer is dan een verzameling van een massa bouwstenen – maar dan wel Higgs-bouwstenen - die schijnbaar, maar dan slechts tijdelijk, een eenheid vormen en als de ‘ik’, die dan meer een ‘wij’ zal zijn, gecatalogeerd staan.

In de mate dat die bouwstenen, hem toevertrouwd, misschien aangevuld met wat hij er heeft aan toegevoegd, onsterfelijk zijn, is onsterfelijkheid ook zijn deel, het enige dat hij beogen kan.

Om kort te zijn, het is me duidelijk dat de homo sapiens die we maar zijn, zich onmogelijk kan uitspreken – en zelfs het recht niet heeft zich uit te spreken – over het al dan niet bestaan van die of dat IETS. Hij heeft nog enkele ‘sapiens’ te wachten.