Je kunt niet het lot ontlopen

dat in het Boek werd neergezet,

vóór je geboren waart,

waarin te lezen staat

wanneer en hoe je heen zult gaan

in zomer of in winter

in stilte of met grote trom.

Het bouwwerk dat je bouwde

was op je kunnen ingesteld,

met hoeken soms met twijfelkanten

maar toch nauwkeurig afgerond;

gebeeldhouwd uit een oude tronk

een gouden doos, een kast barok

met donkere lak bestreken.

En ten lange laatste,

als je uur gekomen was,

met hysop jij bestoven

en met het puurste ambrozijn,

en in je paasbest weggeborgen,

onder wierookwolk en wit

van kaars en orchidee bedolven,

met vrouw en kind en vele vrienden,

om  je heen.

Je zag het wel, je wist het wel,

dat van al je dagen

de honing nu werd opgevangen,

druppelsgewijze uit gepuurd,

van hand tot hand gereikt

met wijwater besprenkeld,

hopende de eeuwigheid.

Te dikwijls het al meegemaakt,

gehoord gezegdes en gezangen,

gebeden of gedaan alsof,

maar vroeg of laat, de dag zal komen, 

het sluiten van de kring:

Weemoed van de tijd

of wat de tijd had kunnen zijn.