Het regent over de dovende bloemen van de rododendrons het ongekende, onbegrepen, ondoorgrondelijk leven dat zijn werk heeft gedaan. Hij hoort het stille ruisen van de regen op de bladeren en in de aarde maar de geluiden en wat er gebeurt binnenin de plant, binnenin de bloem, de vrucht kan hij enkel gissen. En zelfs indien hij het werk van de cellen vermocht te zien en te doorkruisen, zelfs indien hij vermocht te zien binnen in de cellen, dan nog zou hij niets afweten van de krachten die deze cellen beheersen, bezitten en bezingen, zoals hij totaal onwetend is over het ruisen van zijn bloed in de aderen. Hij kan enkel vermoeden dat de orde die dit alles regelt immens moet zijn en van een grote perfectie.

En uit deze zelfde krachten en uit nog veel meer, zijn de boeken en geschriften opgestaan die thans op zijn tafel liggen, die in zijn boekenrekken staan, die zowat verspreid liggen over het ganse huis. De boeken waarin de geest van zovelen is opgeborgen, van zovelen die dag en nacht hieraan hebben gewerkt, schrijvend in de rust van hun kamer, of gezeten onder de bomen, of in de trein - zoals hij het ooit zag van Louis Paul Boon - de woekerende geest omheen hen aftastend met de geest in hen.

Zo-even nog, lezend in The Song of Songs, dacht hij eraan welke volume, welke geladenheid een woord, gegrepen door de poëzie kan verwerven. Evenwel opdat de lezer getroffen zou worden door deze geladenheid van het woord moet hij zelf poëzie zijn, open staan voor de diepte van het woord, voor de totaliteit van het woord, om te beseffen dat de realiteit ervan doorbroken wordt en dat de essentie erin zich mengt met de essentie in ons, zoals de krachten van de natuur zich mengen met de essentie van de geest in ons. 

Ons zelf kennen is dan ook een benaderen van wat te weten, van wat te kennen is buiten ons.