Hij dacht van morgen aan dat kleine verrukkelijke boekje, ‘Goodbye Mr. Chips’ van James Hilton, uit zijn jeugd. Hij wist dat hij het in lang niet meer had gezien tussen zijn boeken, hij zal het uitgeleend hebben, wat fout was. Ook Chips was vijfentachtig en zijn dagen waren ‘moving like lazy cattle through a landscape’ – een zin die hij zich nog meent te herinneren - maar Mr. Chips (hij hette eigenlkijk Mr Chipping) had niet de activiteit die hij nog kent, had zeker geen blog te schrijven, zelfs geen dagboek bij te houden, hij had enkel maar van tijd tot tijd een schooljongen die kwam aankloppen te ontvangen.

Evenwel, als hij naging wat hij zich afvroeg toen de maand juni begon of hij met zijn blogs wel het einde van de maand zou halen, is het een schuiven van zijn blogs geweest dat het juiste beeld is als hij telkens neerzit om te doen wat hij van zich zelf – anderen ook wellicht - verwacht. 

Zo zijn het van vele dingen de boeken in zijn hoofd meer dan de gebeurtenissen die opduiken in zijn herinneren en zijn het van de boeken slechts een paar zinnen die bleven, zoals het nu zijn blogs zijn die overblijven van  de vele dagen die zich openden en weer sloten.

Hij heeft niet meer te gaan van hier naar daar, geen afspraken na te leven, geen voordrachten te geven, geen grote reizen meer voor te bereiden en af te werken, alles ligt binnen het zich openen en sluiten van de dagen, hij wachtende op de nodige tekenen die gedachten voortbrengen. 

Ik ben dus niet veel meer dan een man op zoek naar woorden die verrassen, ook de lezer. Maar het zijn in de eerste plaats woorden voor mezelf, ik ben het die in de eerste linie staat om te lezen wat hij, Ugo, geschreven heeft. Dit is ten minste de idee die Borges me ingefluisterd heeft. Een idee die te nemen of te laten is, want de schrijver ervan heeft zich al teruggetrokken en ik kan hem niet meer terugroepen.