Waarom schrijf ik sommige blogs in de ik-vorm en andere in de hij-vorm. Het houdt wellicht verband met het ogenblik waarop ik begin te schrijven, maar een precieze verklaring heb ik niet. 

Jorge Luis Borges schreef er een aardig stukje tekst over die in het Engels werd overgenomen in ‘The Mind’s I’ van Douglas R. Hofstadter en Daniel C. Dennet (Basic Books, Inc. Publishers, New York, 1981).

 ‘The other one, the one called Borges, is the one things happen to’. Ik wandel in de straten van Buenos-Aires en zie de dingen om me heen. Borges  ken ik van de post, van de naam op de lijst van de professoren of van de naam in een biografisch woordenboek. Ik, ik hou van zandlopers (hourglasses), van de achttiende-eeuwse typografie, van de  smaak van koffie, van Stevenson; hij deelt deze voorkeuren maar voor hem zijn het maar de attributen van een toneelspeler.

En de ‘ik’ gaat verder: ‘het kost me niets te zeggen dat wat hij schreef niet zonder waarde is, maar dit kan me niet redden, wellicht behoort wat goed is tot niemand, ook niet tot hem, maar tot de taal en de traditie. Trouwens ik ben bestemd om uiteindelijk te vergaan en enkel een deel van mij kan overleven in hem’.

‘Little by little, I am giving over everything to him, though I am quite aware of his perverse custom of falsifying and magnifying things… Ik zal overblijven in Borges, niet in mezelf (alhoewel het waar is dat ik iemand ben) maar ik herken me minder in zijn boeken dan in vele andere of in het laborieus getokkel (strumming) van een gitaar’.

Hij eindigt met deze waarheid: ‘I do not know which of us has written this page’. 

Alhoewel ik absoluut-absoluut geen Borges ben, herken ik mezelf in wat hij schrijft, weet ik ook, zoals Borges, dat mijn leven maar de vlucht is van Bede’s sparrow through the banqueting-hall on a winter’s day, dat ik alles achterlaten zal en dat, wat die ‘ik’ betreft, alles tot de vergetelheid behoort,  behoudens wat die ‘hij’ geschreven heeft.