7.04 uur, begin van de zomer. Het middelpunt van de zon bereikt zijn grootste noordelijke declinatie (+23°26’08”). Op het noordelijk halfrond zijn de dagen nu het langst.

                                                                                                  Sterrengids 2013, Uitg. Stichting de Koepel. 

Staan we er even bij stil, denken we even na over de positie van de zon, in haar uiterste punt in het noordoosten waar ze opstond deze morgen, en nu aan de terugweg begint, haar weg naar het zuivere oosten waar ze opstaan zal op de herfstequinox en verder naar haar wintersolstitium als ze haar grootste zuidelijke declinatie bereikt zal hebben.

Eigenlijk is het voor velen maar wat folklore, de tijd die niet is, enkel de positie van de aarde ten overstaan van de zon is, en de aarde en de andere planeten, met de zon gestabiliseerd in hun sterrenstelsel dat op zijn beurt wordt vastgehouden in het blijvend bewegende net van de miljarden sterrenstelsels in het Universum.

Maar er zijn er ook voor wie dit een punt van belang is, en ik denk aan de massa die deze morgen van 21 juni zal aanwezig zijn, in of aan Stonehenge, om de zon te zien opstaan precies boven de ‘heelstone’, als dusdanig gemerkt voor de eeuwigheid, door de Neolithische verre voorouders van de Britten.

Welke betekenis had dit punt op de weg van de opkomende zon voor hen; hoe zijn ze er toe gekomen, 2700 jaar vóór Chr. – zo wordt het toch gezegd - Stonehenge te concipiëren en te bouwen; wat bezielde hen en waarom was dit punt waarop de zon zich keerde, het punt van de zomerzonnewende, te merken zoals ze gedaan hebben? 

Ik was in Stonehenge op een normale dag van het jaar. Ik liep er binnen de cirkel van de opgestelde logge, onbehouwen blokken, soorten dolmen, met onwezenlijk, als linters er boven op (simpelweg!) neergelegd, soorten menhirs, het geheel een verbazende constructie dat voor de bouwers ervan als een soort tempel moet geweest zijn, een gotische kathedraal, zo opgevat opdat door de spanning in de stenen – een spanning gelijk aan deze van de snaren van de piano, wist een zekere Jacques Charpentier te vertellen over de kathedraal – de mens er binnenin spiritueel zou worden meegevoerd naar hogere regionen. Aldus het kosmisch karakter van Stonehenge als van de gotische kathedraal onderlijnend. 

En wat het onbehouwen zijn van de opgestelde blokken steen is er de opdracht van Yahweh in de Bijbel (Exodus): ‘als je mij een altaar bouwt, moet het zijn in onbehouwen steen’.

Dat hebben deze twee, Stonehenge en Yahweh-altaar met elkaar dan gemeen.

Of waar je uiteindelijk terecht komt als je een blog schrijft over het zomersolstitium.