Als er iets is, zegt Carl Gustav Jung, dat we niet kunnen weten dan zien we het als een probleem voor ingewijden: bijvoorbeeld, ik weet niet waarom het Universum tot stand is gekomen en zal het ook nimmer weten, daarom moet ik dit probleem laten vallen. Maar zegt Jung :

If an idea about it is offered to me – in dreams or in mythic traditions – I ought to take note of it. I even ought to build up a conception on the basis of such hints, even though it will for ever remain a hypothesis which I know cannot be proved. 

En dan die zin van Jung waar hij gelukkig mee is omdat het volledig strookt met zijn opvatting ter zake : ‘een mens moet kunnen zeggen dat hij zich ingespannen heeft om zich een opvatting te vormen over het leven na de dood of zich dan toch een beeld ervan te hebben gevormd zelfs indien hij achteraf zou moeten bekennen dat hij verkeerd was. Dit niet gedaan te hebben is een vitaal verlies’[1]. 

Trachten het leven van de natuur te omvatten ; te voelen hoe in een grote ademtocht de seizoenen zich uitstrekken van winter naar lente, van zomer naar herfst, één enkele lange beweging die een zich eindeloos hernieuwen is, terwijl de aarde wentelt omheen de zon die gehouden is door haar ‘galaxie’ en deze wegschietend naar het immens oneindige en te beseffen dat dit alles, vertrekkende vanuit de onvoorstelbare ingewikkeldheid van het atoom, een ononderbroken eenheid vormt, gedragen door dezelfde wetten, gestuwd in een richting die we nog niet hebben achterhaald en nimmer achterhalen zullen.

En deze vloeiende eeuwige consequente beweging kan niet anders dan de godsidee verwoorden. En in deze idee, God de beweging zelf zijnde en wij deel van deze beweging, ons een beeld vormen over het leven na de dood.

Dit is dan zijn poëzie voor vandaag.