Over wat kan ik nog schrijven na mijn blogs van 15 en 16 juni?

Ik kan slechts terugkeren in de arena van het dagelijkse leven en ingaan op de gedachten die me lijk wervelwinden overspoelen. Lezen bijvoorbeeld wat Luuk Gruwez schrijft[1] over de poëzie van Lies Van Gasse, die ook onderhevig is aan wervelwinden want schrijft Gruwez: 

‘Niets staat stil in het woelige universum, in haar nieuwe bundel ‘Wenteling’ spartelt ze als een ontsnappingskunstenaar onder water. Naderen is onmogelijk’. 

Ook Peter Theunynck die de dichters de ‘formule 1 – piloten’ van de taal’ weet te noemen[2] spreekt zich, in zijn blog, meer dan lovend over haar. Ze past trouwens heel goed in ‘zijn radiografie van de poëzie’ als hij zich richt tot de dichters: 

‘Recht uw rug. Blijf schrijven. Blijf ons verrassen met sprankelende beelden, tintelende taalbouwsels, swingende taalmuziek. Stel al uw passie en uw talent in de waagschaal. Het is het waard’.

Het weinige dat ik las, hoorde en zag van Lies Van Gasse (ik, raadpleegde op internet wat ik vond bij Peter Theunynck) past in deze context en is verrassend en zeker niet onaardig. Ik meen me te herinneren dat ook Luuk Gruwez met interesse gesproken heeft over haar bundel.

Ik weet het, ik heb poëzie nimmer op deze wijze ervaren, heb altijd getracht er wat filosofie in te brengen, wat levensbeschouwing. Ik heb nog altijd T.S.Eliot als voorbeeld voor de poëzie die ik tracht te schrijven; en sprekend over poëzie – en ik vergelijk dat met wat Theunynck (maar) wist te vertellen - heb ik nog altijd de zin van Saint-John Perse in mijn hoofd, uitgesproken bij de ontvangst van de Nobelprijs voor Literatuur waar hij het had over ‘la grâce poétique, l’étincelle du divin, vit à jamais dans le silex humain’.

Ik denk dan ook niet dat ik Peter Theunynck, dichter van de stad Brugge, als ik me niet vergis, ga plezieren en gedichten zal gaan schrijven die beantwoorden aan zijn stramien.