Mijn blog van vandaag, waarvan mijn blog van gisteren de ouverture was, gaat heel ver en heel diep. Als het lezen ervan je afschrift, sla mijn woorden over, aanzie deze als wat gebazel van een dwalende geest. Voor mij, voor die geest, is echter dit gebazel voedsel voor zijn eeuwigheid.

Ik herhaal – eigenlijk weet ik niet wie nu aan het schrijven is – mijn blog van vandaag gaat heel diep, gaat tot in het hart, zijnde de geest van de materie. Uiterlijk zijn we een massa cellen die op een onbeschrijfbare, gecompliceerde wijze op elkaar zijn ingesteld en precies weten wat hun functie is in het lichaam. Maar de actieve zijde van dit lichaam bevindt zich binnenin, bevindt zich in het innerlijke van elk deeltje van de cel, in de geest van elk deeltje van de cel. En die geest heeft een vorm of eigenschap die eerder metafysisch is dan fysisch.

Het is dit innerlijke dat ‘IS’, dat onze levende entiteit is, bestaande uit, als we naar de verste vorm ervan gaan, uit Higgs deeltjes die massa (kennis) geven aan de andere, uiterst minimale deeltjes, de bouwstenen van onze celmassa, van het materiële van het lichaam.

Dan stel ik me de grote vraag, als onze cellen sterven, als ons lichaam sterft en vergaat tot stof, wat gebeurt er met de essentie ervan, met de eerder metafysische bouwstenen ervan?

Gissing is ons deel, en deze gissing IS en zal blijven en geeft ons geen zekerheid, geen absolute zekerheid. Ofwel sterft de essentie met het lichaam, ofwel overleeft de essentie gezien de structuur ervan.

Het is, als we doordenken tot in de diepste diepte van het Zijn, de keuze die we maken. Wat José Saramago - de aanleiding tot mijn bloghistorie - niet heeft gedaan, hij is niet doorgedrongen tot het kosmische, tot de allerkleinste bouwstenen van de Kosmos.

Wel, ik heb het deze morgen en vele morgens en dagen ervoor, wel gedaan en ik voel me heel goed met mijn keuze. ik geloof in het overleven van mijn essentie, zelfs al is het, het resultaat van een gissing, van een vermoeden.

Ik weet dat ik niet alleen sta, Jean E. Charon schreef er een boek over: ‘Mort voici ta défaite’[1]. Gisteren - maar wanneer was gisteren? - schreef men hier een boek, dat bekroond werd en waarvan ik de titel niet wens te herhalen, over het ‘het’, een boek dat werd rondgedeeld en ‘magistraal’ begon met de zin: ‘alle begin is moeilijk’. Als met het ‘het’ de minimaalste bouwsteen werd bedoeld, dan hoed af, maar ik dacht niet dat dit het geval was.