Ik geef me er rekenschap van dat het aantal lezers van mijn blog in al die tijd, weinig of niet toegenomen is, wat nochtans mijn hoop was. Maar al is het niet bemoedigend om door te gaan, toch volhard ik omdat het in mijn aard ligt, in mijn genen zit om te volharden.

Zoals het in de aard - de genen – van het Godsdeeltje ligt om kennis toe te voegen aan andere elementaire deeltjes, zo zit in mij de drang om elke dag een pagina, min of meer, te gaan schrijven, of ik nu gelezen wordt of niet.

Een van mijn lezers, en niet de minste, schreef me ooit dat ik mocht tevreden zijn dat ik de mogelijkheid had, onafhankelijk van een uitgever, lezers te bereiken en reacties uit te lokken bij wat ik schrijf. Zo waarom me zorgen maken over het (te) kleine aantal? 

Umberto Eco heeft de zorg van het aantal lezers niet. Hij schrijft in zijn laatste boek, geschreven in het Engels en vertaald in het Frans, dat hij eerder de zorg heeft van wat hij noemt des lecteurs empiriques, lezers die nagaan of wat hij schrijft wel beantwoordt aan de realiteit - wat de plaats, en wat de tijd betreft – wel degelijk accuraat is geweest, ze gaan zelfs zo ver, aldus Eco, bibliotheken af te lopen en dagbladen erop na te slaan om na te gaan of wat hij verteld over een gebeuren op een bepaald uur en een bepaalde plaats wel strookt met de waarheid.

Dit zijn natuurlijk lezers die het goed menen met de schrijver, die uiterst nieuwsgierig zijn, hem volgen tot in de minste details, en als er dan iets verkeerd is in zijn woorden, ze het niet nalaten hem er attent op te maken. 

Ik denk dat Eco er zich goed bij voelt, dat hij weet in zijn preciesheid beperkt te zijn en daarenboven als schrijver, het recht heeft de realiteit te nemen zoals hij ze ziet en niet noodzakelijk zoals ze is.

Hij vertelt hierover zeer open in zijn boek: ‘Confessions d’un jeune romancier’ (Grasset, 2013), waarin – hoe kan het anders bij Eco? – ‘jeune’ slaat, niet op de ouderdom van de schrijver als dusdanig, maar wel op zijn ouderdom als romanschrijver, waar Eco pas in 1980 aan begonnen is. Hij is dus, als romanschrijver, amper 33 jaar oud, een mooie ouderdom om als jonge romanschrijver ons te vertellen hoe hij schrijft en vooral hoe zijn romans gelezen en uitgepluisd worden door zijn lezers. Hij doet dit op zijn Eco’s, met veel verve en met een etalering van zijn enorme kennis van oude en moderne letteren. Eco is een plezier om hem te lezen. Ik ben pas aangekomen op pagina 86 waar hij het heeft over het fenomeen van het ‘effect Werther’, nl. de zelfmoord epidemie in Duitsland onder de jongeren, na het verschijnen van ‘Souffrances du jeune Werther’ van Goethe, waarin de jonge Werther zelfmoord pleegt omwille van een onmogelijke liefde.

Het boek zit vol dergelijke verwijzingen en aanhalingen. Ik vind hierin en George Steiner en Stefan Hertmans terug. Hen, Eco incluis, te lezen, geeft ons een kort maar interessant inzicht in de oneindigheid van de literaire wereld, waarin we door hen gedompeld worden. Althans dit is de indruk die ik er aan overhoud.