|
Hij
was in de Carrefour die namiddag, verrast door de stapel Dan Browns die bijna
de doorgang versperde. Het boek was zelfs afgeprijsd, 17,95 in plaats van 23
. Hij kon er dus niet aan voorbij, zeker niet omdat op het kaft van het boek
die fameuze versregel van Dantes Inferno: Lasciate ogni speranza voi chintrate verweven was, een versregel
die hij ooit eens geafficheerd had gezien op een groot bord aan de voet van een
uiterst moeilijke col die voor het eerst door de renners van de Giro dItalia moest
beklommen worden.
Thuis
gekomen met zijn boek kon hij niet wachten, opende hij het en erin bladerend, en
na hier en daar een paar lijnen te hebben gelezen, dacht hij dat de versregel
van Dante voor zij die de Hel binnenkwamen, even goed kon gelden voor zij die
aan de lezing van het boek begonnen. Hij wist toen al dat de 478 bladzijden
tekst heel wat tijd zou nemen van de tijd die hij niet had en het speet hem dat
hij het boek had gekocht, waarvan hij wist dat eens gelezen, zoals het met de
vorige boeken van Dan Brown gebeurde, in zijn rek zou blijven.
Gelukkig
zou hij niet lang geconfronteerd worden met de aanwezigheid van het boek op
zijn tafel. In de valavond kwam zijn gebuur langs, een lezer van boeken, vooral
van boeken met historische inslag.
Ze
spraken over de kwalen van het ouder worden, over bomen en over het weer en wat
in de kranten stond. En het boek lag tussen hen, duidelijk zichtbaar op de
tafel.
Ze
spraken dus ook over dat nieuwe boek van Dan Brown. Hij bekende zijn vriend-gebuur
dat hij schrik had aan het boek te beginnen, het zou hem te veel afleiden.
Hoe
antwoordde deze ga je er nog niet aan beginnen. Neen hij was het niet zinnens.
En het verlossende woord kwam: Mag ik, mag ik ,het meenemen om het te lezen, na
een week breng ik het terug.
Graag,
je bewijst me er een vriendendienst mee.
Het
boek is nu waar het hoort te zijn, want een boek leeft maar als het gelezen
wordt.
Achteraf
las hij het weinige dat Joost Houtman er over schreef in De Morgen als zou het
een intellectuele grootkeuken zijn,
handelend over een soort genetisch terrorisme, waarin tezelfdertijd aan
citymarketing - Firenze, Venetië en Istanbul gedaan wordt.
OK,
dacht hij maar er zullen miljoenen Infernos gekocht worden, gelezen of niet,
en dat is wat een schrijver van zijn boek verwacht.
En
dat wist Houtman ook als hij schrijft:
Het had in minder dan 478 paginas gekund. Dat
je die paginas er in enkele uren toch doorjaagt, is dan weer het beste bewijs
dat het Inferno doet wat het moet doen: entertainen. En daar moet een mens nu
eens geen symboliek achter zoeken.
|
