Ik lees over duizend schrijvers en duizend boeken en
lees er niet een van. Ik hoor zelfs van een onder hen dat: le
plus étonnant cest que des gens, après avoir lu Shakespeare aient encore
laudace décrire.
Wellicht heeft Robert Littell, van wie deze woorden
zijn, gelijk, wat hem niet belet zelf een boek te schrijven met als titel: A
Nasty Piece of Work, een boek dat ik ook niet zal lezen ik wacht op de
volgende Dan Brown over de Divina Commedia van Dante en op een ander boek
maar wat Shakespeare betreft is er heel wat waarheid als het gaat over gewone
of ongewone romans, maar hij heeft ook niet elk aspect van de mens bekeken,
niet wat zijn binding met het kosmische betreft en met al wat zich achter de
mens en de dingen afspeelt, want dit zijn of zouden moeten zijn de onderwerpen
van de XXIste eeuw en, tussen haakjes, ook heeft hij niet geschreven over de
verschillende tinten grijs of wat dit ook moge zijn.
Toutefois, en ce qui me concerne, je continue à avoir laudace décrire,
malgré Shakespeare et malgré Littell, want eigenlijk wil ik me matigen. Ik wil verder schrijven en binnen mijn mogelijkheden
me recht houden, zonder hoge toppen te willen scheren. Ik ben al tevreden met
elke dag enkele lijnen de ether in sturen zonder al te veel op te vallen,
zonder al te veel brandende titels te gebruiken, maar toch vergeef het me als
ik hier mee zondig te pogen, al was het maar eens per jaar, een zin los te
laten, Shakespeare waardig. Verder reikt mijn ambitie niet meer.
Of het zo is dat zij die me lezen besmet worden door
mijn woorden of mijn manier van schrijven weet ik niet, maar het zou goed
kunnen dat er na al die tijd een hechte band is ontstaan tussen mijn lezers en
mij en zeker enkelen onder hen - en dat in een zekere mate bewaarheid werd
wat Robert Littell, in zijn interview aan Le Monde waagt
te weten als hij zegt : Je crois beaucoup
à lidée que le lecteur devient en quelque sorte le coauteur du livre quil
lit. Wat waar is voor een boek kan dus ook waar zijn voor een blog.
En eigenlijk zou ik niet beter vragen.
|